خبرگزاری حوزه | در مسیر تربیت اخلاقی، یک پرسش مهم این است که: با توجه به فطری بودن گرایش به خدا، چگونه شیطان بر انسان مسلط می‌شود؟
چگونه وعده های باطلی به انسان می‌دهد و او را به انواع هواهای نفسانی و آمال و آرزوها سرگرم می‌سازد؟
چگونه قیامت را از یاد انسان می‌برد و ترس فقر و ذلت و سلامت را در جان او می‌اندازد؟
مرحوم آیت الله سعادت‌پرور در پاسخ به این سؤال می‌فرماید:
«گناه، مبارزه با حضرت حقّ سبحانه است و انسان با ارتکاب گناه، پرده عبودیت میان خود و خدا را میدَرد
زیرا انسان هنگام ارتکاب گناه، همانند شیطان به نفس خویش اعتماد نموده و دوبین میگردد
و با استقلال دادن به خویش، حجاب عالم بشریت و خلقیت را —که خود حجابی میان بنده و حضرت حقّ است و با صدای رسا از عبودیت بنده پرده بر میدارد — میدرد
و همانند فرعون "أَنَا رَبُّکُمُ الْأَعْلی" ؛ میگوید و جایی برای توجّه و عبودیت او باقی نمیگذارد
و در اثر آن، گستاخی نموده و هیچ چیز او را از گناه باز نمیدارد».
منبع: همای سعادت، ص ۵۴
